-

տխրությունը քարշ է գալիս տնով մեկ, կիսատ

մարմնի հետքեր թողնում լամինատի վրա։

թախծոտ փռվում մահճակալին, աթոռներին,

գորգի վրա՝ կատվից թափված մազերի կողքին։

նայում է տեղ տեղ գնդված մոխրագույն փռչերին,

խորհում մարմնի մեռած մասերի մասին։

իմաստ չունի հետևից ընկնել, մաքրել։

այսքան ծանր փոշի դեռ չեմ տեսել։

այն գալարվում է անկյուններում, 

առաստաղից ցած իջնում 

ձյան նման - բայց ոչ սպիտակ։

այն ստիպում է լույսերը լռեն։

դժվար է խամրած լույսի տակ տեսնել

մաշկի տակից աճող բորբոսը,

հին ու հարազատ կանաչ գույնի,

կապույտին խփող - բայց ոչ երկնագույն։

երկինքը բացակա է այստեղ,

ձայն, որը կարող էր բացվել 

ոչ խոսալու համար, ոչ էլ հնչելու։

տխրությունը բորբոսնում է մատերիս արանքում -

անհոտ, անհամ։ 

կախվում է ուսերիցս, պարանոցիցս,

ցած քաշում։ շուտով ես կիսատ մարմինն եմ

տան հատակների վրա սողացող։ շուտով

չունեմ ձեռքեր, ոտքեր։ թանձր հեղուկ եմ ես,

ծորում եմ դանդաղ։ տարածվում

լամինատի տակ ծակուծուկերիում։